Εγκλωβισμένη στην εφηβική ηλικία που ποτέ δεν έζησε… κοιτούσε γύρω τα δεσμά της κι ένιωθε πια να τα αγαπά. Όλα μια συνήθεια είναι άλλωστε. Είχαν περάσει και τόσα χρόνια, που είχαν γίνει ένα με εκείνη. Σε ό,τι είχε γίνει η ίδια μέχρι σήμερα, είχαν κι αυτά μερτικό, την αποτελούσαν. Δεμένη λοιπόν, δεμένη και χαμένη, έκπτωτη από έναν παράδεισο που ένα δειλινό έκλεισε για εκείνη. Κι ύστερα κρύο και βροχή… ακατάπαυστη ανήμερη βροχή, από εκείνες που ξεσηκώνουν της καρδιάς τα φυλλοκάρδια… και μετά ένα ουράνιο τόξο από εκείνα που ανατέλλουν στην ψυχή και την κάνουν να ελπίζει… την φωτίζουν και την ζεσταίνουν απίστευτα… γεμίζοντας την παρηγοριά και κουράγιο…
Συνέχισε λοιπόν το δρόμο της, κρατώντας στο ένα χέρι της τον ήλιο
Και στο άλλο ένα σύννεφο που μήνυε βροχή
Για να θυμάται!!!
Ευχή και κατάρα που τη στοίχειωνε
Να θυμάται…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ευστοχα δεμενη η εικονα και τα λογια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ομορφο το νεο look του blog. Φιλι.
Μαρυ μου δεν ξέρω τι είναι αυτό που σε κάνει να αφαιρείς τα σχόλιά που αφήνεις, ελπίζω να γίνεται καταλάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστώ πάντως! καλό βράδυ να έχεις ***
φιλί και σε σένα roadartist μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σε ευχαριστώ πολύ !!
καληνύχτα ***
Μαργαρίτα μου καλή σου ημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω και εγώ με την φίλη roadartist.
Απόλυτα δεμένο κείμενο και εικόνα.
Θα κρατήσω.....
"Συνέχισε λοιπόν το δρόμο της, κρατώντας στο ένα χέρι της τον ήλιο
Και στο άλλο ένα σύννεφο που μήνυε βροχή"
Να είσαι καλά Ευάκι μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ πολύ που περνάς από τον κήπο μου :))
πολλά μαργαριταρένια φιλιά σου αφήνω ***