Ούτε ήξερε πως βρέθηκε εκεί. Το μόνο που θυμόταν ήταν πως ήθελε να ξεχάσει. Έκλεισε τα μάτια κι όταν τα ξανάνοιξε βρέθηκε σ’ αυτό τον υπέροχο τόπο. Τα βήματα της θρόιζαν τα πεσμένα στο έδαφος φύλλα. Λουλούδια πολύχρωμα ανέδυαν πρωτόγνωρα αρώματα. Όλες της οι αισθήσεις ήταν σε εγρήγορση. Την απέραντη γαλήνη πλαισίωναν τα κελαηδίσματα πουλιών. Ολόκληρη η φύση σε αρμονία. Κι η καρδιά της στο στήθος να χτυπά, όπως ποτέ άλλοτε.
Περπάτησε ώρα πολύ. Μέθυσε από χρώματα και εικόνες. Πού να βρισκόταν άραγε; Φοβόταν να αναρωτηθεί μήπως ξυπνήσει. Κι ο χρόνος; Αυτός έδειχνε πολύ επιεικείς. Την είχε κι όλας αποδεσμεύσει. Λες κι ήθελε κι αυτός να ξεχαστεί!
Πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε την γοητευτική αυτή περιπλάνηση. Ένα ξέφωτο άρχισε να ξεπροβάλλει από μακριά. Τάχυνε το βήμα από περιέργεια! Ολοένα και πλησίαζε. Ένα χλιμίντρισμα αλόγου την έκανε να κοντοσταθεί. Ταράχθηκε. Έκανε ένα βήμα πίσω. Όμως η επιθυμία της να συνεχίσει είχε κι όλας νικήσει. Κράτησε την ανάσα της και έσκυψε όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα να δει… Ένα άλογο λευκό, έσβηνε τη δίψα του στα νερά ενός ποταμού που απλωνόταν εκεί. Όμως δεν ήταν μόνο. Διέκρινε μία ανδρική σιλουέτα μέσα στις φυλλωσιές. Καθόταν στη σχισμή ενός βράχου. Πλησίασε και έσκυψε ακόμη πιο πολύ. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Έπρεπε όμως να είναι οι κινήσεις της πολύ προσεκτικές, αν δεν ήθελε βέβαια να γίνει αντιληπτή. Και να το λάθος. Ένα ξερό κλαδί, ένα λάθος βήμα κι όλα τέλειωσαν ή μάλλον άρχισαν…
- «Ήρθες; Σε περίμενα!» είπε ο νέος κοιτάζοντας την μες τα μάτια…
Σύγχυση, ντροπή, απορία ένιωσε η κοπέλα.
- «Μα πως ήξερες ό,τι θα έρθω» κατάφερε με χίλια ζόρια να απαντήσει.
- «Δεν ήξερα, ήλπιζα! Κι όταν κάποιος ελπίζει πρέπει να έχει και την πεποίθηση ό,τι θα πραγματοποιηθεί η ευχή του. Να είναι σίγουρος γι αυτό»
- «Κι εσύ ήσουν;»
- «Ναι!»
- «Και πώς βρέθηκες εδώ; Από πού είσαι»
- «Είμαι το δικό σου παραμύθι. Αυτό που θα ζήσουμε μαζί. Εσύ με έφερες εδώ και περίμενα την ώρα να με αναζητήσεις. Το πιο αληθινό παραμύθι βρίσκεται μέσα σου. Να το θυμάσαι!»
