Το όνομά μου είναι Ζωή

Σε μενεξεδιά χρώματα αφηρημένου δειλινού
κάθισες κι εσύ να ξαποστάσεις
με την ίδια δίψα σαν του ήλιου
που γυρεύει αγκαλιά να κοιμηθεί

δίπλα σου ένας φίλος
που σε γνώριζε
από χθες από μήνες από χρόνια
από πάντα

κι όμως έψαχνε να βρει το όνομά σου

κι εσύ που χρόνια τώρα γυρεύεις τρόπο
να υπάρξεις
έσκυψες και του γνεψες... Ζωή

έτσι το δειλινό σε χρώμα πορφυρό
τυλίχθηκε με πέπλο

γιατί η Ζωή στο κόκκινο γεννιέται...

και στο λαμπύρισμα των άστρων πια
μια ερώτηση ξεπήδησε απ' τα χείλη

"Μ' αγαπάς;"

"Ναι!"

"Τότε Ζω"