Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

προσδοκώ




μέγας ο κόσμος γύρω μου

πόλεις λεωφόροι και οδοί

μα εγώ μόνο τον τόπο των παιδικών μου χρόνων

ατενίζω

εκεί υπάρχω άφοβα

με κάλυμμα το πέπλο των ονείρων


όμως αρκεί μία αιφνίδια συγκίνηση

να με ξυπνήσει

εσένα όμως μ' εκείνο το βλέμμα

δεν θα σε ξανακοιτάξω

κι εκείνη την παλιά και γνώριμη φωνή

δεν θα την ξανακούσεις

-κι αυτό είναι ανακούφιση-



τώρα αυτό που προσδοκώ είναι η αγάπη

βλέπεις; δεν λέω εσένα

γιατί τελικά μόνο εκείνη υπάρχει

κι όταν την κατέχουμε

τότε μόνο υπάρχουμε κι εμείς


κι εκείνη η μικρή ρωγμή

η τόση δα ρωγμούλα

κατάφερε ένα σεισμό να φέρει

γιατί δυστυχώς, στον έρωτα

όλοι ανίσχυροι

είμαστε

όχι όμως και αθώοι


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου