κι έρχεται κάποια στιγμή που και ο ενικός κουράζει..
με κούρασε λοιπόν ο ενικός μου..
ξαπόστασα... κάτω από το ζεστό φως του πληθυντικού
του δικού σου πληθυντικού... του δικού μας...
κι έγινε φως.. κι έγινε αυγή... κι έγινε το εσύ κι εγώ.. εμείς!
πόσο οικείος και φιλόξενος ο πληθυντικός αυτός
σαν ανοιχτή ζεστή αγκαλιά,
σαν ξύλα που αγκαλιάζει το αναμμένο τζάκι..
πόσο όμορφος και ο χειμώνας..
οι χειμώνες που θα έρθουν..
όταν μεταξύ μας το "εμείς" φουντώνει
δυναμώνει κι επεκτείνεται...
Έχεις πάρα πολύ δίκιο αγαπητή μου Μαργαρίτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχεται κάποια στιγμή που ο ενικός κουράζει. Λυγίζει η αντοχή. Κι ο πληθυντικός είναι ό,τι πιό όμορφο μπορεί να ζητήσει η μοναξιά του ενικού.
Για άλλη μια φορά οι ζωγραφιές του λόγου σου είναι υπέροχες.
Νάσαι καλά.
Ειχα καιρο να ερθω απο εδω απο το σπιτικο σου.Περασα για ν'αφησω τις ευχες μου.Tα πιο ομορφα Χριστουγεννα ευχομαι να περασεις κοντα μ αυτους που αγαπας και οτι ποθησεις να'χεις.ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ .Χρονια πολλα γεμάτα υγεια και του Χριστου η γέννηση ας μας φέρει ευτυχια!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή