Με φόβο κι ανασφάλεια γεννιόμαστε σ’ αυτή τη ζωή… η ανατροφή μας και πάλι έχει στη σύστασή της φόβο, για τους τρίτους, για τους “ξένους”, τους “κακούς”, τον κίνδυνο
Μια ζωή αγωνιζόμαστε αυτούς τους φόβους να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε. Και ποιο είναι το έπαθλο της νίκης; Να καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με αυτούς, να ζούμε πολλές φορές μαζί τους. Να έχουμε το σθένος να υψώνουμε ανάστημα και να αντέχουμε.
Άλλωστε γενναίος είναι αυτός που περπατά σε δρόμο έρημο τη νύχτα και ας τρέμει το σκοτάδι έτσι δεν λένε;
Μα η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο!
Πόσο εύκολα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους εκ γενετής φόβους μας, για χάρη μιας αγάπης! Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αφεθούμε…; Βράχοι κι εμείς, που η γενναιοδωρία των κυμάτων γυρεύει, μάταια πολλές φορές, με μία γαλάζια αγκαλιά να μας εξημερώσει…
Με ρώτησες κάποτε γιατί το σ’ αγαπώ μου είναι κόκκινο!!
Ένα πικρό χαμόγελο ανάβλυσε στα χείλη
Γιατί ήθελα και θέλω το σ’ αγαπώ, να είναι έτοιμο για θυσίες…
Θυσιαστική είναι η αγάπη, μάτια μου, θυσιαστική, γι αυτό και κόκκινη!!!
Γενναίος δεν είναι εκείνος που δεν φοβάται αλλά εκείνος που προχωρά ενώ φοβάται ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η αγάπη!!
Είναι άσπρη Μαργαρίτα μου άσπρη σαν φως στο σκοτάδι !!!
Φιλί
Ελάχιστοι "θυσιάζονται" σήμερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν αγαπάς και σ' αγαπούν, η λέξη θυσία δεν περνά από το μυαλό σου, ούτε και ο φόβος...Απλά κάνεις αυτό που πρέπει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μαργαριταράκι μου...
Σταλαγματιά μου, μου άρεσε πολύ το χρώμα που έδωσες στην ΑΓΑΠΗ, φιλί κι από μένα*
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλλιτέχνιδά μου, έτσι είναι οι άνθρωποι σήμερα...
Αρτάνις μου, όμορφο πολύ να το λες... γιατί η θυσία όταν γίνεται αγόγγυστα, ταυτίζεται με την αγάπη, απλά κι αυτονόητα!!!