Στην ανατολή των αστεριών
βλέπω και πάλι τ’ όνειρο μου
απρόσμενο μοναχικό να με κοιτάζει
κάθε που τ’ αστέρια ανατέλλουν μου μιλά
όχι για όσα πέρασαν και φύγαν
αλλά για όσα η καρδιά μου λαχταρά
στον παφλασμό του ανέμου
στην αγκαλιά της νύχτας
στου φεγγαριού την ασημένια περασιά
στων αστεριών την έκλαμπρη την λάμψη
σ’ όσα ψιθύρισε στο δάσος του ποταμού
η άστατη καρδιά
Αβέβαιου παραμυθιού γητεύτρια η Αλήθεια
δεσπόζει σε κάθε κύτταρο του ονείρου
ευλαβικά
σθένους περίσσια και διατάζει
όσα μονάχα η αλήθεια δικαιούται
κι όσα στο όνειρο χρωστά κάποια φορά…….
Το αίνιγμα της ζωής, το αν θα, ή αν όχι, είναι αυτό που γράφεις (αλλά για όσα η καρδιά μου λαχταρά) Είναι η ζωή μας ολόκληρη, είναι τα όνειρά μας, είναι ο εαυτός μας πετώντας στο διάστημα με τα φτερά της ελπίδας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετώ
Γαβριήλ
υγ
Πρώτη φορά στο μπλογκ σας, ρομαντικό εξαίσιο
πολύ όμορφο μαργαρίτα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτω από το φως των αστεριών, στο ακριβό ασήμι της φεγγαροαχτίδας, στο θρόϊσμα των δέντρων που συνομιλούν με τα σιφόνια των ποταμών...
η καρδιά πάντα ορθάνοιχτη να υποδεχθεί την όμορφιά, την συμμετρία και την ισορροπία των συναισθημάτων υπό την αρμονική κίνηση των πλανητών...
φιλιά
Αγαπητέ κ. Γαβριήλ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αίνιγμα της ζωής
Αυτό που κρύβει μέσα του όλη μας την αλήθεια
την έκβαση που ακόμη δεν θέλει να φανερωθεί...
Ναι, αυτή είναι και η γοητεία
πετώντας με τα φτερά της ελπίδας
συνεχίζουμε...
υ.γ. ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια!!
Nikiple μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο χαίρομαι που ζεις κάθε μου γραφή!!
κάθε ταξίδι μας θα μπορούσε να είναι ένα ποίημα
γιατί εν τέλει η ίδια η ζωή είναι ποιητική
αν κοιτάξεις την καρδιά της
και της αποσύρεις κάθε τι υλικό που την βαραίνει..
φιλιά ***