μαζί με ένα φίλο

το φως στα μάτια σου , στα χείλη, στον αέρα,

ένα σημάδι που αφήνεις στη ζωή

χαμόγελο γλυκό στο όνειρο μου

και χάδι την φωτιά που ηρεμεί

Γλύφει η φλόγα της παλιές τις πληγές μου

παίζει κυνηγητό στα θέλω και τα μη

και συ, σαν άνεμος που σκύβεις το κεφάλι

του λουλουδιού ταράζοντας τη ζωή , μ' ένα φιλί..

που χάρισες με το τάξιμό σου...

μα δε το έδωσες όμως.. ποτέ....

κι έγειρα δειλά στον ώμο σου απάνω...

μη τύχει και νυστάξω, μη τύχει και ξεχαστώ

τα βήματα να παίρνω από σένα, ήλιε μου

φωτεινέ και ακριβέ..

που σαν αυγή απλώνεται της νιότης η μορφή σου

και το χαμόγελο αυτό, ήλιος χρυσός

ζεστός που με ζεσταίνει...

και σαν της Άνοιξης τη χάρη μου γελά

πόσα χαμόγελα ανθίζουν στην σιωπή σου!

Θεέ μου, και πόσα γιασεμιά!!!

χάρισε μου .. ένα..

ένα λευκό... μικρό... σα περιστέρι...

και η βραδιά να πλέει στα αρώματα...

και νύχτα να μην υπάρχει πια...

Σαν κοριτσάκι ασέληνο, που της ντροπής φοράει το στεφάνι

το φεγγάρι κοιτά και τα άστρα μετρά

και της καρδιάς την αστραπή γυρεύει,

κάτω από τα επτά πέπλα της...

Και κοιμάται... γνωρίζοντας στην ταραχή της όσα δε γνώρισε.

Κοιμάται, και ονειρεύεται μιαν άλλη φορεσιά,

χωρίς πέπλα.. χωρίς άστρα πολλά, χωρίς χλωμές σταγόνες να βρέχουν

τα μαξιλάρια της..

Κι η νύχτα ονειρευόμενη έτσι, γιορτινή ,

τον πόθο της τυλιγμένη, καίγεται...

κι από κορίτσι γίνεται γυναίκα

στης αστραπής το βρόντο εμπρός

και στη φωτιά που καταργεί του σκότους τα δεσμά.

Κι έτσι λεύτερη βαδίζοντας όνειρο στο όνειρο μέσα

φτερά λευκά περιστεριού, φλόγα αγάπης

στα γόνατα πέφτοντας

όπως αν στα σύννεφα γονάτιζε

αγκαλιά την κόμη σου βαστά

και σου φορά στεφάνι στα μαλλιά σου

την φλόγα της.. δώρο και αναστεναγμό

θυσία στην όμορφη μέρα που μόλις χάραξε

ίσα μέσα από του κορμιού σου την ζεστή σάρκα..

Ζεστή από καρδιά που πριν ήτανε μόνη

μα τώρα έμαθε να αγαπά

γιατί η τέχνη της αγάπης είναι μια

και να τη μάθεις μόνος.. κομμάτι δύσκολο φαντάζει... μα...

σαν ενώσεις το χαμόγελο το δικό σου μ' ένα ακόμη...

τότε τα σύννεφα θα βρέξουνε φωτιά!

ουρανέ μου!

λιμάνι της καρδιάς μου

στην αγκαλιά σου πουλί ελεύθερο πετώ

κι εσύ φροντίζεις να μη φύγω μακριά σου

μυρωμένο το φιλί σου που δεν γεύτηκα

στης άγουρης νιότης μου τις όχθες

αντανακλώντας πάντα τη δροσιά

μα και τη ζέση που χωρά μες την καρδιά μου

δεν σε χωράω, μα σ' αγαπάω...

λέω και μονολογώ στων άστρων το γεφύρι

και για αντάλλαγμα, χρυσή κλωστή

να πλέκει τα όνειρά μου

εκείνη που ξεδίπλωσα μια νύχτα με φεγγάρι

που μια ανάσα γνώριμη στάθηκε να με ακούσει...