συγχώρα με...

συγχώρα με... που δε με ακούς χαρούμενη
μα δεν είμαι
σε σένα να προσποιηθώ δε μπορώ
και δεν μου πάει

στο μωβ σημείο της ημέρας, το πιο ξεχωριστό
του δειλινού
εκεί μαδάω αναμνήσεις και τα πέταλα τους
αναδύουν ευωδιές

μελαγχολική διάθεση, πάνω από μένα
μέρες γιορτινές κι εγώ να σκέφτομαι
τόση σκέψη δεν αντέχεται
δεν τη μπορώ
με ξεπερνάει

μα, να με λυπάσαι δεν θέλω
να μη στενοχωριέσαι για μένα
άσε τον κόσμο να περνά τις δοκιμασίες του
και μέσα από αυτές να εξελίσσεται
να μεγαλώνει και να ωριμάζει

αυτό είναι άλλωστε η ζωή...
δεν ήρθαμε για να καλοπερνάμε
μα για να μάθουμε
καλύτεροι να γίνουμε

κι εγώ στα σκαλοπάτια της καρδιάς σου
πάλι μιλώ
έχουν ακουστά τα κύματα τη φωνή μου
κι ο αγέρας γνωρίζει πια τη σιλουέτα μου
όσο για τα πουλιά
πάντα καμάρωναν που τα κοιτούσα

μόνη λάμψη, ο φάρος σου
να στέκει εκεί αγέρωχος μοναχικός και διψασμένος
μα τα κύματα να σε ξεδιψάσουν δε μπορούν

ήλιος σύννεφα βροχή
μπερδεμένα στην καρδιά μου
κι εγώ να θέλω όσο ποτέ
να προχωρήσω
ένα βήμα πιο πέρα
μα πλάι μου σε θέλω
να γύρω σα κουραστώ
και σα λιγοψυχήσω

ίσως τελικά η μοναξιά είναι πιο κοντά μου
από οποιαδήποτε άλλη παρουσία
ίσως άθελά μου το επέλεξα
και κάπου να μου αρέσει

δεν μπορώ τους θορύβους
και κυρίως εκείνους της ψυχής
κλείνω τα μάτια και σε χαιρετώ
με ένα φιλί

θα ξεχαστώ και πάλι
στην αγκαλιά μιας φίλης
μεγάλη μου παρηγοριά

σ' ευχαριστώ...