Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

κλαράκι στα κλαδιά σου...





μαθαίνω ν' αγαπώ τη σιωπή
κείνη που τον εαυτό της γνωρίζει
κείνη που αφουγκράζεται της καρδιάς
τους χτύπους
μελωδία απόκοσμη και παιδική

-ένα κομμάτι παιδικό
κατοικεί πάντοτε μες της καρδιάς
τα χείλη-


έσμιξα συλλαβές τέσσερις
κι έγραψα τ' όνομά μου
σε θαμπωμένο από την πάχνη τζάμι

μη τύχει και ξεχάσω
μη τύχει και ξεχαστώ
κι όταν η πάχνη φύγει
άνεμος θα γίνω και εγώ
μα μέσα σε μια σκέψη
ελπίζω να 'χω χτίσει τη φωλιά μου

γι άλλους η λήθη είναι δώρο
γι άλλους μαρτύριο φρικτό
σε σταυροδρόμη λέξεων και πάλι ναυαγώ

θέλω να φωνάξω τ' όνομά σου
να γίνει σύννεφο
να γίνει αγέρας
να γίνει ουρανός

κι όσο φωνάζω τόσο διαπιστώνω
πως φωνή δεν έχω
μήτε λόγο...

-τέσσερις συλλαβές μονάχα-

αυτό είμαι στο ημερολόγιο ενός γλυκού Δεκέμβρη
που σκόνταψε και μπέρδεψε τα φύλλα...

και τι κρατώ;

όσα η μνήμη κράτησε
στην εκπνοή του ονείρου
όσες στιγμές μου χάρισε
να γεύομαι ευΤΥΧΙΑ

τύχη δεν είναι πλούτη, μάτια μου
ΤΥΧΗ είναι όταν ΣΥΝοδοιπόρους Έχεις
Ανθρώπους στη ΖωΉ

κι απ' όσους περάσουν, να κρατήσεις Κάποιους
σημαντικούς...
κλαράκι
στα κλαδιά σου...



ΚΑΛΟ ΜΉΝΑ :))

4 σχόλια: