Θέλω να ξέρεις

και να που πάλι απλώνεται μπλεδί χαλί
η θάλασσα μπροστά μου
φεγγάρι οι γνώσεις μου,
σύννεφα τα όνειρά μου που παίζουνε κρυφτό
στου ουρανού σου το στερέωμα

και να που πάλι ανασταίνομαι
σα κάθε βράδυ που ακούω τη φωνή σου
να με καλεί σιμά της... και ξυπνώ

και να που πάλι θέλω τόσα να σου πω...
τόσα να ομολογήσω
έτσι απλά για να τα ξέρεις
σταθερό εσύ σημείο αναφοράς μου

λένε πως μία φορά μονάχα αγαπάς
και έχουν δίκιο...
κάθε άλλη φορά που θα το νιώσεις
ανακαλείς εσύ ο ίδιος
το συναίσθημα που κατάφερες
κάποτε να νιώσεις

πλούσια λοιπόν αγάπη μου με άφησες
αν και με άδεια αγκαλιά
γεμάτη όμως από σένα
γεμάτη από αγάπη γνώριμη
νεανική εφηβική ωραία

δε μ' άφησες να ολοκληρωθώ
γυναίκα πλάι σου να γίνω...
έτσι παρέμεινα παιδί
και παιδί θα απομείνω

γλυκό το βάσανο αυτό
γλυκόπικρη η γεύση από σένα
μα... άλλο από σένα δεν ξέρω να ζητώ
και να αναγνωρίζω

μοναδική ανάμνηση στα πέτρινα όνειρά μου
εκεί που στέρεψαν οι πηγές
κι όσο κι αν διψώ
νερό δεν έχει για να πιω
όχι για μένα

και να που δάκρυα κυλούν
στα δύο μάγουλά μου
και δες γεμίσανε οι πηγές
γεύτηκα θάλασσα αλμυρή
θάλασσα ανταριασμένη

αγγίζοντας το βάθος της λύπης μου
σταμάτησα να λυπάμαι

η καρδιά μου άδεια δεν είναι
μήτε μονάχη μήτε μισή
για ότι κατάφερα να νιώσω
αιτία είσαι εσύ
εσύ κι η φύση όλη

γι αυτό κι εγώ θα αγαπώ
αιώνια και μυστικά
μία αγάπη μόνο
αυτή που τίποτα δε ζητά
και τίποτα δε γυρεύει

στα άπειρα ανθρώπινα ταξίδια μου
ας είσαι πάντα εσύ ο προορισμός μου...
εσύ θάλασσα και αγέρα της ψυχής μου...
εσύ...